شاهد گفتگوي ما، ماه است و سيبي كه قبل ازرفتن به جا گذاشتي .
-گفتي نگاه كن به طبيعت ، به زمين كه مادر ماست ، آنچنان كه از پدر ومادر آموخته بودي به مهر.
-گفتي به آهنگ طبيعت گوش بسپار تا آهنگ خودرادريابي.
-گفتي بين خود وديگران ديوار نكش ، پلي باش براي گذر كودكان اين سرزمين.
-برايم ازكودكان گفتي كه ازآستين خداوند به زمين مي رسند كه بايد آنان را شناخت، آنان كه براي خود قلمرو وتمدني دارند آسماني دربرابر تمدن بزرگسالي كه زميني است.
-گفتي بزرگترين شادي ات ديدن كودكي است كه شادمانه آواز مي خواند و در جاده پيش مي رود ، همچون خود كه سفر كردي از براي يافتن راه : آنجا از بانويي سخن گفتي كه راه مي دانست ، بانويي چراغ به دست ، جراغي كه از كودكان نور مي گرفت.
-گفتي ازجادوي وجود كار با بچه ها، از خورجين پر از عاطفه و آواز و مهر و قصه كه به افسونش كودكي ام رابر اسب خيال نشاندي تا سرزمين روياها، نگاه ات گرم بود، لحن ات پرمهر و دستاني كه گاه وبيگاه كودگي ام را مي نوازيد.
-بارهابرايم از هزارپاي رقصان سخن گفتي كه بي همتا وبا وقار و خودانگيخته همواره تو و آن هميشه كودك درونت را تسخير مي كرد، آن هزارپايي كه كودكان رابارقص خودجادو كرد ، آن هزارپايي كه من را و تورا باخود برد و راه را به مانشان داد،‌آن هم چه راهي سخت و نفس گير اما پر از رازورمز و همه شگفتي و هيجان .
از وطن برايم گفتي ، كه ريشه هايت بود. ماندي تا كه گلهاي شاه پسند ،‌ياس و ياس بنفش را نه تنها براي كودكان ايراني ، بلكه براي كودكي تمامي جهان به بندكشي .
-از سفر برايم گفتي ، سفر به درون و به بيرون ، سفر كه نهال دانايي را به بار مي نشاند.
- شكيبايي ، صلح وتفاهم رافراخواندي كه راز همزيستي است وپاسدارش بودي تا واپسين لحظات / قصه فريادهاي خاموشت را ماه برايم گفت ،‌فريادها از براي تبعيض و نابرابري ، ناآگاهي وبي حرمتي .

-از انسان گفتي و از شكوهش ، گفتي به راستي كه قدرت واقعي يك سرزمين را مردم فرهنگ دوست آن رقم مي زنند ، مردمي روشنگر كه با نگاهي نووانتقادي وبا مشاركت يكديگر فرهنگك و هويت خود را مي سازند.
-گفتي همين قدركه براي به دست آوردن آرزويي اراده كنيم،يك گام بلند درراه رسيدن به آن برداشته ايم ، اميد نصف خوشبختي است.
-و در واپسين لحظات گفتي از جادوي مهر كه رنج بيماري را بر تورنگ موهبتي شگفت بخشيد
-و امادر آخر..... به شهادت ماه:
-گفتي اززندگي وتداوم آن.
-ازكارواني كه براي آينده كودكان راه مي كوبد و به جلومي رود.
-در اين كاروان كساني مي روند و كساني مي آيندو دايره را بزرگتر مي كنند.
-گفتم : و تو ؟
-گفتي مگر " آنكه رفت ، آنكه آمد" (1)را نخوانده اي ؟
.....كاروان به پيش مي رود ، كساني را به جاي مي گذارد ، اما دايره بزرگتر مي شود.
اينك احساس مي كنم چنان پرم من ، چنان پرم من از تو كه به ديدن جسماني تو هيچ نيازي نيست.

1. مبرهادي ،‌توران " آنكه رفت ، آنكه آمد" .
« متن بالا در مراسم يادبود منصوره راعي ، محققي ، نويسنده ، مدرس و عضو شوراي كتاب كودك ، كه در خانه هنرمندان درتاريخ 18/7/85 ، به همت شوراي كتاب كودك برگزار شد ارائه شده است.