نوروز بود. براي ديدار کوچکي از خانه بيرون زديم، تک و توک چراغ آپارتمان‎ها روشن بود، خيابان‎ها خلوت و آرامش روزهاي عيد را داشت.

ديدار ما خيلي زود تمام شد، نمي‎دانم از بي‎حوصلگي صاحب‎خانه بود و يا از نوع برخورد ما به آن ديدار به عنوان انجام وظيفه، نمي دانم! زودتر به خانه برگشتيم. درب آپارتمان طبقه اول کمي باز بود، رد شدم چند پله‎اي بالا رفتم ناخود آگاه برگشتم: چرا در باز است؟ خوبست حال پيرزن همسايه را بپرسم. چندين‎بار او را صدا زدم، جوابي نيامد در را باز کردم و سرک کشيدم. همه چيز بهم ريخته بود با صداي "تاپ"، تازه فهميدم چه خبر است! بهشدت در را بستم و جيغ کشيدم: ”دزد، آي دزد ....“
سرک کشيدن من دزدان را دست خالي فراري داد... روشن است که اين قضيه مي‎شد شکل ديگري هم داشته باشد! دزدان ضربه‎اي به سرم بزنند، يا همسايه در دلش بگويد: ”چه فضول!“ اگرچه من شرط عقل را بکار بردم و با فرياد زدنم از انگ فضولي نجات پيدا کردم.

روزي و ساعتي در حال پرسه زدن در دنياي مجازي کامپيوتر باشيم و ناخواسته نوشته‎اي، عکسي يا مطلبي درباره‎ي خودمان و دوستانمان ببينيم يا بشنويم، به‎راستي چند نفر ما مي‎توانند بر شهوت دانستن غلبه کنند و به اخلاقيات فکر کنند و چون مجاز نيستند ببينند، كنجكاوي‎شان را فرو نشانند. اگرچه اخلاق را بايد تعريف کنيم و ببينيم تخريب کردن آدم‎ها بي‎اخلاقي است يا دانستن آن به طور تصادفي!

قرن پانزدهم و دوره شواليه‎ها نيست. ما در دوره‎اي زندگي مي کنيم که از يک انتقاد به جا و نابجا کوهي از حرف و حديث مي‎سازيم! تعريف و تمجيد از ديگري قلقلک‎مان مي‎دهد و تمام سعي و کوشش ما براي اين پيش مي‎رود که به او بفهمانيم که چيزي نيستي و جالب اينکه فکر مي‎کنيم ديگران هدف و منظور ما را نمي‎فهمند.

تحول انسان‎ها از کم‎هوشي تا رسيدن به موجوداتي هوشمند از قضاوت و بي‎رحمي و منيت‎هايش نکاسته است. بهنظر مي‎رسد روشنگري و پيشرفت فکري، چيزي از اخلاق سنتي و عادتي ما کم نکرده است بلکه شکل آن را تغيير داده است. قصه قديمي مادر شوهرها با عروس، جاري‎ها ، پسر و دخترهاي همسن ، رقابت‎هاي بين همکاران و مديران وووووووو هم‎چنان در جامعه مدرن ادامه دارد.

انسان‎ها به‎ويژه ما زنان در جامعه مردسالار و نابرابر آنچنان روش‎هاي سنتِي را ياد گرفته‎ايم و آن‎ها را دروني كرده‎ايم که نمي‎توانيم به راحتي خود را رها کنيم. ذهن ما را عادت داده‎اند که با کينه به‎دنبال معلول‎ها باشيم، بيشتر مواقع آن‎چنان خشم ما را احاطه مي‎کند که علت‎ها را ناديده مي‎گيريم. انسان‎هاي اسيري هستيم تحت سلطه اين عادات و نقد رفتار و بيان ديگران به‎طور روزانه به بخشي از مشغوليات ما تبديل شده است.

در زمانه‎اي که زنان در عرصه تحصيل و ورود به دانشگاه توانسته از مردان سالار خود پيشي بگيرد! و در زمانه‎اي که فعالعيت و حضور زنان در عرصه‎هاي اجتماعي چشمگير است، چرا باز هم در مواردي شاهديم كه همان روش‎هاي سنتي بکار گرفته مي‎شود.

سيستم پرورش انسان‎ها چقدر بيرحمانه مي‎تواند روح بشر را بکشد و چه سيسماتيک مي‎تواند از آدم‎ها چيزي را که مي خواهد درست کند. هر اندازه سنتي‎تر واکنش‎هاي خصمانه بيشتر!

چقدر غم‎انگيز است که انسان‎ها در روبهرو آنقدر مانوس و در پشت سر آنقدر نامانوس مي‎شوند. چرا ديگر کسي مهر، بخشش و عدالت را نمي‎آموزد؟ همه اهل انتقام شده اند! هستي يعني چه؟ ما در کجاي جهان ايستاده‎ايم! شايد ضرورت ديگر شناسي‎مان بيشتر از خودشناسي و سلطه خواهي‎مان بيشتر از خوداگاهي‎مان شده؟ شايد درد و گرفتاري و فشار بيش از اندازه ما را به يكديگر چنين گستاخ کرده و شايد زياد رشد کرده ايم!

زندگي پر از درس و تجربه است. چگونه مي‎شود تجربه‎ها را فراموش نکرد؟ اگرچه سخن روز اين است که تجربه‎ي هر کس به درد خودش مي‎خورد! مدام در حال تجربه و آموختن هستيم و مدام هم در حال فراموشي. اگر درست باشد که ما دوره آگاهي و تغيير را مي‎گذرانيم پس بايد بتوانيم بهتر از قبل با هم ارتباط برقرار کنيم! مگر نه اينکه اساسا" انسان‎ها موجوداتي اجتماعي هستند. و آيا زندگي چيزي جز ارتباط بين انسان ها نيست؟

با دقت بيشتري به اطراف‎مان نگاه کنيم چه کسي از جدائي و نفرت انسان‎ها سود مي‎برد. دشمن مشترک‎‎مان يعني جامعه مردسالار سنتي را رها کرده‎ايم و مشغول توهم و خيال‎بافي شده‎ايم. چرا وقتي بايد انرژي‎مان را جايي براي ”ساختن“ بکار ببريم، هراز منت بر سر هم مي‎گذاريم و بايد و نبايد و سبک و سنگين مي‎کنيم، اما سر کوچکترين موضوع شخصي ساعت‎ها وقت همديگر را هدر مي‎دهيم!

ما دشمن هم نيستيم، رقيب هم نيستيم مگر خدايي ناکرده مي‎خواهيم به قدرت يا موقعيت خاص و يا به ثروت برسيم که بر سر آن کشمکش مي کنيم. ما شريک هستيم در ستم، خشونت، سلطه‎جويي، ناامني و تمام نابرابري‎ها در جامعه مردسالار، و فرهنگ مردسالار است که برماست، با تمام تفاوت‎هاي ريز و درشتي که داريم. و به‎راستي چه خوبست که تفاوت داريم، چون عصر قبيله‎اي و تک‎صدائي سپري شده است. طبيعي است که از فرط دويدن و گريختن از دست سنت و عادات جامعه مردسالار به دونده‎اي ورزيده تبديل شويم که از خصوصيات جامعه مدرن است .

اگر دست در دست هم نمي گذاريم مهم نيست لااقل هم ديگر را لگدمال نکنيم، چون با تخريب، ديگري ارتقا ء پيدا نمي‎کند! اين راه بارها تکرار شده و نشان داده که هدف اصلي فرد يا افراد نيستند بلکه هدف توقف حرکت و تخريب انديشه و پراکنده کردن است و در نهايت به تقويت دشمن مشترک مي‎انجامد.

افرادي که خود را معيار و ميزان ارزش‎هاي اخلاقي مي‎پندارند و خود را جدا از بقيه مي‎بينند و هيچ مشارکتي در امور اجتماعي ندارند، همان‎هايي هستند که به بهانه‎ي پاک و بي‎گناه بودن بيرون گود نشسته‎اند که در موارد اين چنين نظاره‎گري خود را توجيه کنند. هيچ معيار اخلاقي فردي و شخصي نمي‎تواند ما را از مسئوليت جمعي معاف کند. بي‎گناهي نگاهي انتقادي دارد به نقش خود زنان در ظلم‎پذيرشان در کناره‎جويشان! نه به جامعه مردسالار.

جنبش زنان به بلوغ رسيده يا نرسيده بهانه‎ي خوبي براي گريز از مسئوليت نيست و شرکت نکردن ما در اين جنبش نيز خيلي اتفاق مهمي براي حرکت‎هاي پويا و روبه‎ رشد نخواهد داشت. چون ضرورت زيستن زنان است، آن هم از نوع چگونه زيستن!

بيائيم آنقدر شرافتمند باشيم و بتوانيم با جسارب تمام روبهروي هم بنشينيم، توي چشم هم نگاه کنيم و حرف هاي ناگفته را بدون واسطه و نظر واسطه به هم بگوييم. آنقدر اين حرکت را تمرين کنيم تا دروني شود و ديگر شخص سومي واسطه بين ما نباشد. بياييم نظر شخصي، اغراض و قضاوت مغرضانه واسطه‎ها و راوي‎ها را کوتاه کنيم. بيائيم با بررسي و دقت کامل ضعف‎ها و قوت‎ها و فرصت‎ها و تهديدها را بررسي کنيم و راهکارهاي نو بيابيم و جنبش نوپاي زنان را همه جوره تقويت و پشتيباني کنيم. آنوقت خواهيم ديد که جائي براي سرک کشيدن و روشدن و نوشته‎اي براي پاک شدن، تغيير يافتن و گم شدن باقي نمي ماند. و قلبي براي شکستن و کسي براي انگ چسباندن پيدا خواهد شد.