برگزاری چند روز جهانی از اتفاقات مهم سال 1384 برای ما بود. روزهای جهانی معمولا روزهای از پیش معینی هستند که سازمان ملل جهانی اعلام می کند و برای جهانی شدن باید فراگردهایی را طی کنند. بعضی از این روزها از سال 1948 جهانی شده اند و تعدادشان در کل 54 است، به اضافه 21 ژانویه، روز مارتین لوتر کینگ که در بعضی فهرست های روزهای جهانی هست و در بعضی نیست. فعالیت های دکتر کینگ علیه تفکیک و تبعیض نژادی آغازی شد بر جنبش حقوق مدنی در ایالات متحد و بنابراین بیشتر یک روز ملی است تا جهانی. 8 مارس هم تا پیش از سال 1977 در فهرست روزهای جهانی سازمان ملل نبود، گرچه از سال 1911، در آستانه جنگ جهانی اول، به صورت بخشی از جنبش صلح در اتریش، آلمان و سویس برگزار شد و به سرعت در سال های بعد گسترش یافت. 8 مارس از آغاز صلح طلب بود و همچنان صلح طلب ماند. اما این صلح طلبی هیچگاه، وقتی زنان می خواهند از سلطه قدرت مردسالاری خود را نجات دهند یا می دهند، تایید نمی شود و ما همه روزه با خشونتی که به زنان اعمال می شود رو به روییم. خشونتی که ما را بیش از همه به عرصه مبارزات مستقیما حقوقی یا حقوق بشری می کشاند و برگزاری روزهای جهانی که انعکاسی از این مسائل مهم و در عین حال حل ناشده هستند. همه روز های جهانی این ویژگی را ندارند، از جمله 24 اکتبر، روز جهانی سازمان ملل.
بر این اساس روزهای جهانی را می توان دسته بندی کرد.
آن دسته بندی از روزهای جهانی که موضوع شان مستقیما حقوق بشر است شامل 8 مارس روز زن، 21 مارس روز جهانی علیه نژاد پرستی، 3 ماه مه روز آزادی مطبوعات، 12 ژوئن روز مبارزه علیه کار کودکان، 16 ژوئن روز کودک افریقایی، 20 ژوئن روز پناهندگان جهان، 26 ژوئن روز حمایت از قربانیان شکنجه، 23 اوت روز یادبود تجارت برده و الغای آن، 21 سپتامبر روز جهانی صلح، 1اکتبر روز سالمندان، 10 اکتبر روز مبارزه علیه مجازات اعدام، 16 اکتبر روز جهانی غذا، 17 اکتبر روز مبارزه برای ریشه کن کردن فقر، 16 نوامبر روز رواداری، 20 نوامبر روز جهانی کودک، 25 روز مبارزه برای حذف خشونت علیه زنان، 1 دسامبر روز جهانی ایدز، 3 دسامبر روز جهانی معلولان، 10 دسامبر روز حقوق بشر، 18 دسامبر روز مهاجرت.
دسته بندی های دیگری هم ممکن است. از جمله از حیث قدمت. در فهرست ما جدیدترین آن ها روز جهانی مبارزه علیه مجازات اعدام است که از 2003 شروع شده، یعنی بعد از کنفرانس مارس سال 2001 ان. جی. اوها، اتحادیه های کارگری و حکومت های محلی سراسر جهان در استراسبورگ که در عین حال سابقه عملی اش به لغو مجازات اعدام از سال 1848 در ایالت میشیگان برمی گردد و نظری اش به عصر روشنگری و رساله "در باب جرایم و مجازات ها" چزاره بکاریا در 1764.
علاوه بر آن، هدف از برگزاری این روزها را هم می توان دسته بندی کرد. در این تقسیم بندی هم برای ما آن هایی مد نظر هستند که هم به منظور برانگیختن حساسیت و افزایش آگاهی عمومی نسبت به یک مسئله برگزار می شوند، هم برای ارزیابی پیشرفت ها در ارتباط با یک مسئله، هم برای طرح خواسته ها، و در نهایت سپاسگزاری از آنان که گام های موثری برای حل معضلی جهانی برداشته اند. برای همه این هاست که 8 مارس را جشن می گیریم، برای معنای عمیق تری که دارد: یک روز را جشن نمی گیریم، بلکه یک روز را در سال به جمع بندی مبارزه مان برای احقاق حقوق زنان اختصاص می دهیم تا یاد آور شویم که چطور می توان شرایط زندگی زنان، روابط بین زنان و مردان، وجامعه را تغییر داد و از ظلمی که در طول سال به زن ها شده کاست. و همین را جشن می گیریم.
همان طور که گفته شد، در سال 1384 ما علاوه بر 8 مارس که برای مرکز فرهنگی مشخصا با تاسیس کتابخانه و برپایی مراسم اهدای تندیس صدیقه دولت آبادی، اولین جایزه پژوهشگری زنان، بود همراه با دیگر فعال حقوق بشر و زنان در برگزاری چند روز جهانی مرتبط با حقوق بشر زنان نیز مشارکت داشتیم.
نخستین آن ها 25 مهر/17 اکتبر، روز جهانی مبارزه برای ریشه کن کردن فقر بود که با پیوستن به منشور جهانی زنان برای حقوق بشر که بر پایه 5 اصل برابری-آزادی-عدالت-همبستگی و صلح است، همزمان با دیگر زنان هوادار شبکه WMW "منشور جهانی زنان برای حقوق بشر" در سراسر جهان از ساعت دوازده تا یک بعد از ظهر با توزیع بروشور منشور و توضیح نوشته روی پلاکاردهایی که گروه بانی گردهمایی تهیه دیده بود، به مقابل سینما بهمن، میدان انقلاب، یکی از پر رفت و آمدترین نقاط شهر تهران، رفتیم تا به نقض حقوق زنان اعتراض کنیم.
دومی، در 25 آبان/ 16 نوامبربود و ارسال نامه به اجلاس جهانی جامع اطلاعاتی شهروندان که از 16 تا 18 نوامبر در تونس برگزار می شد. ارسال نامه در اعتراض به سانسور زنان در اینترنت انجام شد و دهه سازمان و گروه در امضای آن به ما هماوا بودند.
در 4 آذر/25 نوامبر، روز جهانی مبارزه برای حذف خشونت علیه زنان، روز روبان های سفید، همراه با سایر فعالان جنبش زنان در خیابان انقلاب، رو به روی بازارچه کتاب گرد آمدیم تا باز و باز به خشونت نسبت به زنان که ابعادی هول انگیز یافته اعتراض کنیم. این نیم ساعت جمع شدن ها با پلاکارد و توزیع بروشور و صحبت با مردم به ما خیلی چیزها آموخت که در سایت فیلتر شده مرکز فرهنگی زنان می توانید شمه ای از آن را بیابید.
آخرین فعالیت ما قبل از مراسم مرتبط با 17 اسفند/ 8 مارس جاری که یک هفته است آغاز شده، گردهمایی در مقابل تئاتر شهر همراه با5 سازمان غیر دولتی دیگر بود به مناسبت روز جهانی ایدز که 5 شنبه 10 آذر /1 دسامبر، ازیک بعد از ظهر و به مدت دو ساعت در محوطه باز جلو تئاتر شهر صورت گرفت. هدف از این گردهمایی را سازمان های مربوط آگاهی بخشی درباره بیماری ایدز و روش های پیشگیری از آن، ایجاد حساسیت در مردم و دولت نسبت به شدت گسترش این بیماری و حقوق افراد اچ آی وی مثبت اعلام کردند. مراسم با توزیع بروشورهای مختلف، کاندوم، روبان، بازو بند و مچ بند قرمز همبستگی با مبتلایان و توضیح پلاکاردهایی که ابعاد و اثرات مختلف این بیماری را مطرح می کرد همراه بود. استقبال مردم باعث شد که توقف ما بیشتر از دو ساعت طول بکشد. در این فاصله کودکان کار یک نقاشی مشترک به یاد این روز کردند و مراسم با ساز و آواز آقای نامجو به پایان رسید.
ما البته روزهای ملی هم داریم که اتفاقا یک مجموعه شاد آن مربوط به ماه اسفند می شود. از 5 اسفند، روز باستانی زن، یا مردگیران، تا چهارشنبه سوری و عید نوروز. روزهای دیگر سال، نظیر مهرگان، شب یلدا و
سده . اما روزهایی هم هست که زنان اخیرا خودشان ابداع کرده اند و در آغاز به منظور برانگیختن حساسیت و آگاهی عمومی بوده است و حال مرتب برگزار می شود، از جمله "شب را پس بگیریم، که مربوط به خشونت علیه زنان می شود، و "ماه تاریخ زنان" برای آشنایی با تاریخ زنان.
اما امسال ما یک روز دیگر هم به مجموعه افزودیم. روز 22 خرداد، که روز تجمعی جهانی نبود و در ضمن یادآور همه روزهای سال از جمله روزهای جهانی حقوق بشر و یاد آور خشونتی بود که، قانونی و غیر قانونی، به زنان می شود. در این روز جنبش زنان توانست با هماهنگی سریع که نشان از بلوغ آن دارد یک گردهمایی اعتراضی در مقابل در ورودی دانشگاه تهران برگزار کند. انتشار فراخوان عمومی برای اعتراض به نقض حقوق زنان در قانون اساسی و شرکت در گردهمایی روز یک شنبه 22 خرداد از ساعت 5 تا 6 بعد از ظهر با پشتیبانی جهانی همراه شد. افراد، وبلاگ ها، گروه ها، انجمن ها، سازمان ها و بنیادهای بسیاری در داخل و خارج کشور از هر صنف و دسته ای با جنبش زنان اعلام همبستگی کردند.

در آستانه روز جهانی زن باید بیفزایم که همه این گردهمایی ها، ملی و جهانی، صرف نظر از اهمیت نمادین شان برای ما ارتباط گسترده تر با کسانی را که دفاع از حقوق خود را تنها در چارچوب تعارض تجربه کرده بودند ممکن کرد و فصل جدیدی از مبارزات دمکراتیک زنان در ایران را گشود.
روز زن بر همه شما، زن و مرد، مبارک باد.