بعضي مواقع به‎راستي متحير مي‎شوم و خيلي چيزها را نمي‎فهمم، مثلا وقتي مي‎بينم برخي هم‎وطنان عزيز ما در ايران براي حركت‎هاي اعتراضي مردم در كشورهاي پيشرفته براي اصلاح قوانين (مثل همين حركت اخير فرانسويان) ، هورا مي‎كشند چون لابد آن‎ها شانس دارند و كشورشان ”كمون پاريس“ را زاييده، اما وقتي ما در ايران دست به مبارزه براي نقد قوانين مي‎زنيم و براي تغيير قوانين زن‎ستيز به خيابان مي‎آييم، به ما مي‎گويند ليبرال!! و استدلال هم مي‎آورند كه قانون و تغييرات قانوني به پشيزي نمي‎ارزد، چون لابد ما زنان ايراني هنوز هيچ ”كموني“ نزاييده‎ايم. به‎راستي چطور مي‎شود يك حركت و خواسته‎ي قانوني در يك كشور ”شيك و پيك“ مثل فرانسه پسنديده و حتا قابل تكريم باشد و همه‎ي ”راديكال‎ها“ برايش غش و ضعف ‎كنند، اما همان حركت و خواسته در يك كشور جهان سومي مثل ايران، ”بد و ناپسند“ و غيرقابل قبول باشد؟
اين را از آن جهت مي‎گويم كه مي‎بينيم به‎محض آن‎كه ما در ايران مي‎خواهيم يك حركت و فعاليتي در نقد قوانين و براي تغييرات قانوني انجام دهيم، يك عده بلافاصله شروع مي‎كنند به تحليل كه اي بابا مسئله‎ي ما كه قانون نيست، پس فرهنگ چه مي‎شود؟ عده‎ي ديگري هم كه ”راديكال‎تر“ هستند مي‎گويند اصلا تغييرات قانوني حركتي ساختاري نيست و كل ساختارها را بايد عوض كرد (حالا چطور، بماند). به‎راستي چرا اين عده كه تغييرات ساختاري را مي‎شناسند و به آن مي‎بالند نسخه‎اش را براي خودشان نمي‎پيچند و كاري نمي‎كنند كه به تغييرات ساختاري بيانجامد. ما حتا در كشورهايي كه انقلاب از هر نوع‎اش (سوسياليستي، اسلامي، مسلحانه و...) شده است ديده‎ايم كه اين انقلابات پرهزينه هم لزوما تغييرات ساختاري به همراه نداشته‎اند، از سوي ديگر مبارزات دموكراتيك و غيرخشونت‎آميز از طريق حركت‎هاي سنديكايي، صنفي و ان.جي.اويي هم كه از نظر اين عده، ليبرالي و در چارچوب وضعيت موجود است، انقلابات ”مخملي“ هم كه آمريكايي است!! پس سئوال اين است كه واقعا چه حركتي مي‎تواند تغييرات ساختاري به‎وجود آورد؟ از سوي ديگر در اين ميان مفهوم مبارزه‎ي دمكراتيك چه مي‎شود؟
البته بعضي از ”راديكال‎ها“ هم به محض آن‎كه در يك حركتي اسم ”مقدس“ كارگر مطرح مي‎شود هيجان‎زده مي‎شوند و ياد ماركس مي‎افتند، درحالي‎كه من يكي نمي‎فهمم چه فرقي مي‎كند كه يك عده كارگر براي حقوق صنفي خود (مثلا حق داشتن سنديكا) اعتراض كنند، يا يك عده زن براي حق تشكل؟ در هر دو اين حركت‎هاي حق‎طلبانه روش‎ها و مضامين كه يكي است، هر دو هم در چارچوب همين نظام ”سرمايه‎داري“ است، و هر دو نيز براي كسب حق و حقوق قانوني است، اما چرا يكي مقدس مي‎شود و ديگري نامقدس؟! يكي مي‎شود انقلابي وديگري ليبرالي!! اما عده‎اي هم هستند كه هر دو را نامقدس مي‎دانند لابد تنها راه تغيير ”راديكال“ را در خانه و پشت كامپيوتر نشستن و به ”امپرياليسم“و نظام سرمايه‎داري فحش دادن مي‎دانند، اما به‎راستي چنين حركت ”پرشتاب“ و راديكال ”خانه‎نشيني“ و در گوش همديگر زمزمه كردن آيا مي‎تواند به تغييرات ساختاري بيانجامد؟؟ اگر مسئله فقط فحش دادن به امپرياليسم و نظام سرمايه‎داري است كه مشكل زيادي وجود ندارد، چون مي‎توان در روزنامه كيهان هم اين‎چيزها را گفت و نوشت، اما اگر قرار باشد ضديت با سلطه و مخالفت با نابرابري از خلال حركت‎ها و راه‎هاي دموكراتيك و از مجراي فعاليت‎ زندگي روزمره آدم‎ها گذر كند، خوب راه‎هاي آن همين حركت‎ها در چارچوب كسب حقوق عادلانه است كه از طريق سنديكاها، سازمان‎ها و ان.جي.اوها و انجمن‎ها صنفي مي‎گذرد و اين نوع تشكل‎هاي جامعه‎ي مدني هم براي حركت لازم دارند كه خواسته‎هاي ملموس و مشخصي را پيش پاي خود بگذارند و نه اين‎كه مردم را مثلا جمع كنند براي خواسته‎ي ”تغييرات كلان ساختاري“.
شايد هم من نمي‎فهمم و ”راديكال“‎ها نسخه‎اي در دست دارند كه به هيچ‎كس نشان نمي‎دهند. والله ما آن چيزي كه در دنيا مي‎بينيم همين حركت‎هاست براي رسيدن به خواسته‎هاي مشخص. اين خواسته‎هاي مشخص است كه قدرت بسيج‎كنندگي دارند وگرنه نمي‎توان با شعار‎هاي كلي و انتزاعي كسي را بسيج كرد. مبارزات حقوقي و كسب حقوق عادلانه همواره يكي از ابزارهايي بوده كه قدرت و پتانسيل بسيج‎كنندگي داشته، چون با منافع بسياري از مردم و اقشار مختلف گره خورده است. اگر دانشجويان و كارگران و زنان فقط در اعتراض به يك ماده قانون كار در فرانسه به خيابان‎ها مي‎ريزند، اين اعتراض‎ها در راستاي مبارزات صنفي براي تغيير قوانين است. چون مردم فرانسه مي‎دانند گذراندن حتا يك قانون چه تاثيراتي در زندگي‎شان مي‎گذارد، اما ما ايرانيان متاسفانه با وجود آن‎كه كرور، كرور قوانين زن‎ستيز بر سرمان هوار شده و تاثير اين قوانين ناعادلانه حتا در پستوهاي زندگي‎مان نيز تاثيرگذار است به‎راحتي آن را ناديده مي‎گيريم و به پيروي از نسل جديد زنان غربي قانون و تغييرات قانوني را عملي بورژوايي، بيهوده و فقط متعلق به طبقه متوسط مي‎دانيم. درصورتي‎كه اگر زنان غربي، امروز براي‎شان قانون بي‎اهميت شده (يا اين‎طور مي‎گويند اما در عمل....) براي آن است كه حق و حقوق‎شان را مادران‎شان پيشتر گرفته‎اند و حالا مانند هر نسل جديدي با بي‎اهميت دانستن داشته‎هاي‎شان، رو به خواسته‎هاي بيشتري در آينده دارند.
از برخوردهاي ”پساانقلابي‎ها“ كه بگذريم، نحوه‎ي برخورد دولت‎ها و حاكمان نيز امثال مرا گيج و متحير مي‎كند، مثلا آن‎ها يك حركت آرام و كاملا مسالمت‎آميز ما را در پارك دانشجو (به مناسبت روز جهاني زن) آن‎طور خشونت‎آميز به هم مي‎ريزند در عين حال همان روز فيلم تظاهرات مردم را در پاريس از صدا و سيما به تكرار نمايش مي‎دهند!! دوگانگي و طنز قضيه اين‎جاست كه از نظر دولت‎مردان ما، مبارزه مردم براي حقوق عادلانه در همه جاي دنيا قابل احترام و تكريم است درحالي‎كه براي شهروندان خودش حق‎طلبي و مبارزه براي احقاق حقوق انساني، گناهي نابخشودني قلمداد مي‎شود. انگار بيشتر ”انقلابيون“ ايراني چه ”دولت انقلابي“ و چه ”اپوزيسيون انقلابي“ ما، ”ديگرپرست“‎اند و هر چه متعلق به خودشان باشد به ديده‎ي تحقير مي‎نگرند و هر چه مال مردم شيك و پيك پاريسي و غربي است عالي و محشر به چشم‎شان مي‎آيد!!!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ-
راستي مقالات پنهان شده در بخش سالادبار و ساعت 25 را هم بخوانيد
http://herlandmag.com/issue2/06,03,23,06,57,13/
http://herlandmag.com/issue2/06,03,23,06,58,53/
http://herlandmag.com/issue2/06,03,23,07,03,31/
http://herlandmag.com/issue2/06,03,23,07,01,41/